تا بیش از دهه 1905بیماریهای روانی با دارو قابل درمان نبودند. افراد مبتلا به شیزوفرنی و کسانی که از بیماری شوریدگی- افسردگی شدید و پریشانی های عصبی رنج می بردند باید در بیمارستان های روانی بستری می شدند. آنگاه، ظرف مدت حدود 10 سال ، درمان با داروهای روانی این بیماران را به داشتن زندگی طبیعی تری امیدوار ساخت، و بیمارستانهای روانی عملاً خالی شدند.