از پس شیشه ی عینک استاد
سرزنش وار به من می نگرد
باز هم در دل من می خواند
که چه ها در دل من می نگرد
می کند مطلب خود را دنبال
که بچه ها عشق گناه است گناه
می نشینم همه ساعت خاموش
دل من در غم تو پر غوغاست
مبصر امروز چو اسمم را خواند
بی خبر داد کشیدم غایب
رفقایم همگی خندیدند
که جنون گشته به طفلک غالب
رفقا هیچ نمی دانستند
که من آنجایم و او جای دگر
من به یاد آن روز بهار
یاد آن روز که بگذشت چو باد
من سخن گفتم اما نه ز عشق
تو سخن گفتی اما نه ز درد
من به یادتودرآن روزکه تورادیدم
در جامه ی زرد
لحظه ای فارق از این دنیایم
اما تو...